Trening inercyjny jest to jedna z metod treningu siłowego gdzie przyspieszenie grawitacyjne używane w klasycznych metodach kształtowania siły (np. trening na siłowni) zostało zastąpione przyspieszeniem generowanym przez siłę mięśni osoby ćwiczącej. Podczas pracy koncentrycznej mięśni, w ruch wprawiany jest element bezwładnościowy – tarcza inercyjna. Po przekroczeniu przez rozpędzoną masę punktu „zwrotnego” rozpoczyna się faza ekscentryczna pracy mięśni (wywołana bezwładnością wprawionego w ruch elementu inercyjnego). Bodźcowanie mięśni w tej właśnie fazie jest większe niż w innych, klasycznych metodach treningu siły, co prawdopodobnie przyczynia się do znacznego wzrostu siły mięśniowej w następstwie stosowania treningu inercyjnego.
Charakterystyczną cechą treningu izoinercyjnego jest zachowanie względnie stałego obciążenia i maksymalnej siły mięśniowej w całym zakresie ruchu. To właśnie pełne wykorzystanie fazy ekscentrycznej ćwiczenia pozwala na efektywny wzrost siły i masy mięśniowej oraz wzmocnienie ścięgien i więzadeł. Do urazów tkanek miękkich dochodzi najczęściej w trakcie przyspieszenia, hamowania i gwałtownych zmian kierunku ruchu, a jednym z powodów może być niewystarczający poziom siły mięśniowej. Wyraźnie zaakcentowana faza ekscentryczna pomaga wzmocnić mięśnie oraz przygotować je na warunki występujące podczas dynamicznych ruchów w sporcie, zmniejszając ryzyko urazów.
Trening inercyjny prowadzi do:
